در کوچه پس کوچه های عاشقی سراغ او را از عاشق دلداده گرفتم. انگار که منتظر بود با او سخن بگویم.

 گفت: از کدامین دیاری؟ گفتم: نمی دانم، ولی عازم دیار دوستم. خنده سردی روی لبانش نشست و سرش را به طرف جاده ای که به نظر می رسید انتهایی ندارد چرخاند و پرسید: امید داری؟ با هراس گفتم: دارم. گفت: این جاده این امید را نمی پسندد.

گفتم: مگر این جاده چیست که یک عاشق نوپا را این چنین از آن می هراسانی؟ اصلاً مرا چه به این جاده!؟

گفت: مگر مقصدت دیار دوست نیست؟ مگر مأمن گل نرگس را نمی جویی؟ گفتم: مقصدم دیار دوست است و مأمن گل نرگس را هم می جویم. گفت: پس این تو و این جاده منتظران.

اشک از چشمانش سرازیر شد و گفت: اگر قصد این جاده را داری و امید و صبر آن را می خواهی، برای امیدش دو رکعت نماز انتظار را در هر غروب تنهایی سفارش می کنم و برای صبرش بدان «ان الله مع الصابرین» .

اینها را گفت و به طرف جاده حرکت کرد، دیگر او را ندیدم، انگار در جاده محو شده بود.

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

به نام او که خالق یاس و نرگس است
یا رب المهدی بحق المهدی اشف صدرالمهدی بظهورالحجه

ای روح دعا سلام
مهدی جان هزاران بهار و خزان گذشت و نیامدی. سالهاست نگاهم پشت پنجره‌ای که متعلق به فرداست قاب گردیده و گرد و غبار هجران بر آن سایه افکنده، عمری است که برای آمدنت بی‌قرارم، یا‌بن‌الزهرا ببین ثانیه‌ها از هجر تو بغض کرده و به هق‌هق افتاده‌اند.ادامه مطلب...

از وقتی که یادم می‏آید می‏گویند: می‏آیی. همه می‏گویند: می‏آیی،
من هم می‏دانم می‏آیی؛ ولی نمی‏دانم در صبح می‏رسی یا باید بیایی تا صبح. آخر، من خسته‏ام؛ خسته تمام صداهای شهر؛ خسته از تنفس هوای آلوده؛ خسته از سیاهی‏ها.

تا چه وقت باید نیامدت را از قاب جاده به تماشا بنشینم. تا چه وقت باید چشم‏هایم را به جاده بدوزم. تا چه وقت باید جمعه‏ها را بشمارم.

کاش می‏آمدی، تا طنین گام‏هایت را می‏شنیدم! کاش می‏آمدی تا پریشانی غزل‏هایم سامان می‏گرفت! کاش می‏آمدی، تا آدینه‏هایم رنگ غم نمی‏گرفت! کاش می‏آمدی، تا چشم‏هایم آمدنت را به تماشا می‏نشستند!

سال‏هاست که راه‏های بی‏نشان، نوری ندارند و روشنایی حضورت را می‏طلبند. سال‏هاست که دارم میان تاریکی‏ها و خستگی‏ها دست و پا می‏زنم.

بهار من، کاش می‏دانستم دوری‏ات تا کدام جاده ادامه دارد!
فردای سبزم، تا همه من تباه نشده بیا! بیا و مثل نسیمی بر کویر دل من ببار.

بیا تا رؤیای آن مرد می‏آید تعبیر شود.
بیا تا همه غزل‏های من از هم نپاشیده بیا.
سامان غزل‏هایم بیا.

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج