یادگیری از راه بینش:
کلهر (1969)با توجه به آزمایشهایی (آویزان کردن موز از سقف و حل کردن این مسئله توسط یک میمون که با گذاشتن جعبه ها بر روی هم به آنها دست پیدا کرد و...) نتیجه می گیرد که بینش عبارت است از کشف روابط بین اجزای مسئله مورد نظر . او می گوید ما ناگهان به این روابط پی می بریم، اما درک این روابط وقتی صورت می پذیرد که ما از نظر ذهنی تغییر کرده باشیم، یا مسئله را از نگاهی دیگر نگاه کنیم.
در این نظریه روانشناسی، اعتقاد بر این است یادگیری و حل مسئله نه از راه آزمایش و خطا بلکه از راه کسب بینش حاصل می شود. روانشناسان گشتالتی(روانشناسان شناخت گرا) که مدافع یادگیری از راه بینش هستند، معتقدند گه موضوعات آموزشگاهی باید با اصول بینش آموزش داده شود، نه از راه شرطی شدن. این روانشناسان یادگیری بینشی، را یادگیری اصیل می نامند. در این روش ممکن است، دانش آموز مسئله را از راه حلهای گوناگون حل کند. البته برای یاددهی از راه بینش باید در دانش آموزان ایجاد خلاقیت کنیم، که در بخشی دیگر از وبلاگ، روش ایجاد خلاقیت در دانش آموزان را توضیح داده ایم.
منبع: روانشناسی تربیتی از دکتر سیف
